Μένουμε (ἄταφοι) Σπίτι

Στὴ συλλογὴ μὲ τὰ «Θαύματα τοῦ Ἁγίου Δημητρίου» (7^ος αἰ.), τὸ τρίτο στὴ σειρὰ θαῦμα ποὺ παραθέτει κάποιος Ἰωάννης ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης ἀφορᾶ τὴν παρέμβαση τοῦ ἁγίου Δημητρίου σὲ μιὰ ἐπιδημία πανώλης στὴ Θεσσαλονίκη, καὶ τιτλοφορεῖται «Περὶ τοῦ λοιμοῦ».

Ἡ μετάφραση εἶναι τῆς Ἀλόης Σιδέρη, στὸ Χ. Μπακιρτζῆς (ἐκδ.), Ἁγίου Δημητρίου Θαύματα. Οἱ συλλογὲς Ἀρχιεπισκόπου Ἰωάννου καὶ Ἀνωνύμου. Ὁ βίος, τὰ θαύματα καὶ ἡ Θεσσαλονίκη τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, Ἀθήνα 1997.

«30. Γνωρίζετε, πιστεύω, τὴ θεόσταλτη ὀργὴ ποὺ ἐνέσκηψε πρὶν ἀπὸ λίγον καιρὸ στὴν πόλη μας, καὶ ὄχι μόνο στὴν πόλη μας, ἀλλὰ καὶ σ’ ὅλη τὴ χώρα, καὶ ἐννοῶ ἐκείνη τὴν ὑπέρμετρη καὶ παμφάγο καὶ παντοφθόρο πανώλη […]

34. Ποιὰ πύλη τῆς πόλης ἦταν ἀρκετὰ πλατιὰ γιὰ νὰ χωρέσει τὶς ἐκφορὲς ποὺ γίνονταν ὁλημερίς; Καὶ ποιὰ κλίνη εἶδε τότε κανεὶς ποὺ νὰ περιέχει ἕναν μόνο νεκρό; […] ἂν μιλᾶμε γιὰ παιδιά, καὶ τέσσερα καὶ πέντε εἴδαμε νὰ μεταφέρονται πάνω σὲ μιὰ στρωμνή. Καὶ δὲν θέλω νὰ μιλήσω γιὰ τοὺς νεκροὺς ποὺ ἔμεναν ἄταφοι μέσα στὰ σπίτια τους καθὼς ὁλόκληρες οἰκογένειες, χωρὶς κανεὶς νὰ τὸ πάρει εἴδηση, ξεκληρίζονταν μέσα σὲ μιὰ στιγμὴ […]

36. Κάθε σπίτι εἶχε κάποιον νεκρὸ ἢ μᾶλλον νεκρούς, καὶ ὄχι λιγότερους ἀπὸ τοὺς ζωντανοὺς […] καὶ οἱ ζωντανοὶ δὲν ἐπαρκοῦσαν γιὰ τὴν τέλεση τῆς καθιερωμένης προπομπῆς πρὸς χάριν αὐτῶν ποὺ ἀποδημοῦσαν […] ἔβρισκαν τοὺς οἰκογενειακοὺς τάφους τους ἤδη γεμάτους […]

37. Καθὼς λοιπὸν τόσο μεγάλοι κίνδυνοι αἰωροῦνταν πάνω ἀπὸ τὴν πόλη καὶ ὅλοι ἔφευγαν ἀπὸ τὰ σπίτια τους γιὰ νὰ καταφύγουν στοὺς ἱεροὺς ναούς […] οἱ περισσότεροι ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ εἶχαν ἀπομείνει καὶ ὅσοι κατόρθωσαν, μέσα στὴν τόση συμφορά, νὰ συγκεντρώσουν τὸ μυαλό τους ἔτρεξαν νὰ ζητήσουν ἄσυλο στοὺς ναοὺς τῶν Ἁγίων· καὶ οἱ περισσότεροι προσέφυγαν στὸν ἰαματικὸ καὶ φυλακτήριο οἶκο τοῦ πανενδόξου μάρτυρος· καὶ ἦταν, ὅπως ἔμαθα, τόσο πολλοί, ὥστε ἄλλος κανεὶς δὲν χωροῦσε στὸ ἅγιο τέμενος. […]

41. …οἱ περισσότεροι ἀπὸ τοὺς ἀρρώστους ποὺ ἦλθαν στὸ ναό του ἔγιναν ἀνέλπιστα καλὰ καὶ μόνο λίγοι ὑπέφεραν γιὰ καιρὸ ἐνῶ πολὺ λιγότεροι ἔχασαν τὴ ζωή τους. […] Τὸ γεγονὸς ὅτι στὶς ἀγορὲς καὶ στὰ σπίτια ἔτσι ἔγιναν τὰ πράγματα (πέθαναν οἱ περισσότεροι) ἐνῶ σὲ ὅσους κατέφυγαν στὸ πανάγιο τέμενος τοῦ μάρτυρος δὲν συνέβη τὸ ἴδιο ἀλλὰ τὸ ἀντίθετο […]

42. …θέλοντας ὁ Θεὸς νὰ κόψει σύρριζα ἀπὸ τὴν καρδιά μας τὶς σκέψεις τοῦ πονηροῦ, διάλεξε κάποιον ἀπὸ τοὺς ἀρρώστους καὶ τοῦ ἄνοιξε τὰ μάτια τῆς ψυχῆς· κι αὐτὸς τὴ νύχτα, μέσα σὲ ἕνα εἶδος ἔκστασης ἔβλεπε τὸν Ἅγιο ντυμένο μὲ χλαμύδα καὶ μὲ ρόδινο καὶ χαριέστατο πρόσωπο […] νὰ παρατηρεῖ ὅλους ὅσοι βρίσκονταν σὲ κίνδυνο καὶ σὲ μερικοὺς νὰ ἀκουμπᾶ τὸ χέρι του χαράζοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, σὲ ἄλλους νὰ ρίχνει ἁπλῶς ἕνα περίλυπο βλέμμα καὶ μόνο λίγους νὰ προσπερνάει κατηφὴς καὶ σκυθρωπὸς σὰν νὰ μὴν ἄντεχε μήτε νὰ τοὺς ἀντικρίσει ἀπὸ τὴ μεγάλη λύπηση ποὺ ἔνιωθε γι’ αὐτούς. Κι αὐτοὶ οἱ τελευταῖοι πέθαιναν ὁπωσδήποτε τὴν αὐγὴ ἢ λίγο ἀργότερα· οἱ ἄλλοι, τοὺς ὁποίους ὁ Ἅγιος εἶχε πλησιάσει μὲ πρόσωπο περίλυπο, πλὴν ὅμως τοὺς εἶχε ἀξιώσει νὰ δὲχτοῦν τὴν σωτήρια ἐπίσκεψή του, δὲν πέθαιναν ἀλλὰ ἔμεναν γιὰ καιρὸ ἄρρωστοι, εὐελπιστώντας ὅμως γιὰ τὴ θεραπεία τους ἀφοῦ εἶχαν ἀκούσει ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο ποὺ τὸν εἶχε δεῖ ὅτι ὁ Μάρτυρας, ἔστω καὶ μὲ λύπη, εἶχε στέρξει νὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ· καὶ πίστευαν τὰ λόγια τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου ἐπειδὴ πέθαιναν ἀμέσως οἱ ἄρρωστοι τοὺς ὁποίους, κατὰ τὰ λεγόμενά του, δὲν εἶχε ἐπισκεφθεῖ ὁ Μάρτυρας ἐνῶ οἱ ἄλλοι, ποὺ ὁ ἴδιος ἄνθρωπος ὑπεδείκνυε ὡς σφραγισμένους ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου, πρωὶ πρωὶ ἔδειχναν σημάδια ὑγείας […]».