Κατοχὴ στὸ χωριό

Μερικὲς ἀναμνήσεις ἀπὸ τὸν πόλεμο καὶ τὴν Κατοχὴ στὸ χωριό μου, τὴν Ἐράτυρα. Ἡ γιαγιά μου θυμᾶται τοὺς Γερμανοὺς ποὺ ἦρθαν καὶ ἔπαιρναν καθένας ἀπὸ μία ντομάτα ἀπὸ τὶς ντομάτες ποὺ εἶχε ἕτοιμες πρὸς πώληση γιὰ τὸ παζάρι ὁ σύζυγός της. Αὐτὸς ἤθελε νὰ τοὺς σταματήσει ἀλλὰ ἐκείνη τὸν ἐμπόδισε. Τοῦ ἔκανε ἐντύπωση ὅτι καθένας ἔπαιρνε μόνο μία, κι ὅλοι ἔλεγαν «γκούτ, γκούτ». Τοῦ ἔμεινε ἡ ἀνάμνηση τῆς λέξης. Ὁ πατέρας μου, πάλι, θυμᾶται τοὺς πανηγυρισμοὺς ἀπὸ τὴν ἀπελευθέρωση τῆς Κορυτσᾶς, τὶς καμπάνες κ.λπ. Ἐπίσης, ὅταν τοὺς μαζέψανε ὅλους στὴν πλατεία προκειμένου νὰ ψάξουν (στὰ σπίτια;) τὸν ἀντάρτη ποὺ τραυμάτισε ἕναν Γερμανὸ κάπου ἔξω ἀπὸ τὸ χωριό. Ἐὰν τὸν ἔβρισκαν, θὰ τὸ καίγανε, μοῦ ἔλεγε ὁ πατέρας. Ὁ ἀντάρτης ἦταν καλὰ κρυμμένος κάτω ἀπὸ τὴ σκάλα ποὺ ἀνέβαζε στὸν γυναικωνίτη, μέσα στὰ σκαλοπάτια, ἀλλὰ ἐξαιτίας τοῦ ἄγχους καὶ τῆς εἰκοσιτετράωρης παραμονῆς (ἀκινησία κ.λπ.) ἔχασε τὰ λογικά του, καὶ τελικὰ μπῆκε στὸ τρελλάδικο.