Ὅ,τι δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει, καλὸ θὰ ἦταν ἂν καιγόταν

Ἀναφερόμενος ὁ Γκίμπον (E. Gibbon) στὸ ζήτημα τῆς καταστροφῆς ἢ μὴ τῶν βιβλίων τῆς ἀλεξανδρινῆς βιβλιοθήκης ἀπὸ τοὺς Ἄραβες ἀμέσως μετὰ τὴν ἀραβικὴ κατάκτηση τῆς Ἀλεξάνδρειας, κάνει στὴ συνέχεια λόγο γιὰ τὰ χριστιανικὰ βιβλία ποὺ ὑπῆρχαν στὴν Ἀλεξάνδρεια τοῦ 7ου αἰώνα καὶ γιὰ τὴν τύχη τους. Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πιθανότητα καταστροφῆς τῶν βιβλίων αὐτῶν στὴν πυρὰ μετὰ τὴν ἀραβικὴ κατάκτηση, γράφει:

but if the ponderous mass of Arian and Monophysite controversy were indeed consumed in the public baths, a philosopher may allow, with a smile, that it was ultimately devoted to the benefit of mankind.

 

Σὲ μετάφραση:

Ὡστόσο, ἐὰν ὁ βαρετὸς ὄγκος τῶν (χριστιανικῶν) βιβλίων ποὺ ἀντικείμενό τους εἶχαν τὸν Ἀρειανισμὸ καὶ τὸν Μονοφυσιτισμὸ πράγματι ρίχτηκε (ὡς καύσιμο ὑλικὸ) στὰ δημόσια λουτρὰ τῆς Ἀλεξάνδρειας, τότε ἕνας φιλόσοφος θὰ μποροῦσε χαμογελώντας νὰ πεῖ ὅτι τὰ βιβλία αὐτὰ ἐντέλει χρησίμευσαν γιὰ τὸ καλὸ τῆς ἀνθρωπότητας.

The History of the Decline and Fall of the Roman Empire, New York 1914, βιβλίο 5.51.

Ὁ Γκίμπον ἔχει ὑπόψη του τὴν πανάρχαια συνήθεια νὰ χρησιμοποιοῦνται φθαρμένοι (δυσανάγνωστοι) πάπυροι ὡς καύσιμο ὑλικό.