Ποπλιλίου Σύρου, Γνῶμαι

 

Ποπλιλίου Σύρου, Γνῶμαι. Μετάφραση Κ. Παναγιωτάκης (Ἀθήνα 1998)

 

Ἐπιλογή

1. Τίποτε ἀπ’ ὅσα πετυχαίνουμε μὲ τὶς εὐχὲς δὲν μᾶς ἀνήκει.

6. Ἡ γυναίκα ἢ ἀγαπᾶ ἢ μισεῖ· δὲν ὑπάρχει μέση ὁδός.

20. Ἡ καλοσύνη μιᾶς γυναίκας φαίνεται πραγματικὰ μόνο ὅταν ἐκείνη δείχνει καθαρὰ τὴν κακία της.

28. Τὸ ξένο μᾶς ἀρέσει πιὸ πολύ, καὶ στοὺς ξένους ἀρέσει πιὸ πολὺ τὸ δικό μας.

62. Ἡ εὐτυχία τοῦ ἑνὸς δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι κακιὰ ὥρα γιὰ τὸν ἄλλον.

65. Ὅταν κάνεις τὸ χατίρι αὐτοῦ ποὺ σφάλλει, σφάλλεις διπλά.

92. Ἡ ζωὴ εἶναι σύντομη, ἀλλὰ γίνεται ἀτελείωτη ὅταν εἶναι γεμάτη συμφορές.

94. Μὴ λυπᾶσαι νὰ χάσεις κάποια χαρά, ὅταν χάνεται καὶ πόνος μαζί της.

95. Ὅποιος μπόρεσε νὰ πεθάνει ὅποτε τὸ ἤθελε, ἔζησε καλὴ ζωή.

103. Ἂν ἀρνηθεῖς νὰ δώσεις σ’ ὅποιον πάντα ἔδινες, τὸν ἐξωθεῖς στὴ ληστεία.

127. Ἂν δὲν θέλεις νὰ θυμώνεις συχνὰ μὲ κάποιον, θύμωσε μαζί του μία φορά.

128. Τὰ δάκρυα δὲν μαλακώνουν τὴν ἄπονη καρδιά, τὴν δροσίζουν μόνο.

131. Ὁ ἐρωτευμένος δὲν ἔχει ποτὲ μυαλό κι ὁ μυαλωμένος ποτὲ δὲν ἐρωτεύεται.

132. Ἡ οὐλὴ τῆς συνείδησης πονάει σὰν νὰ ἦταν ὁλόκληρη πληγή.

133. Ὅ,τι μπορεῖ νὰ συμβεῖ στὸν ἕνα, μπορεῖ νὰ συμβεῖ καὶ στὸν ἄλλον.

138. Ἀπέναντι στὸν ἐχθρὸ πρέπει νὰ εἶσαι γενναῖος, εἰδάλλως ἱκέτης.

144. Ἂν συγχωρεῖς συχνὰ ἕναν ἠλίθιο, θὰ γίνει πανοῦργος.

150. Μὴν κακολογεῖς τὸν ἐχθρό σου· βλάψε τον σιωπηλά.

152. Ὁ πόνος έλλατώνεται ὅταν δὲν μπορεῖ νὰ αὐξηθεῖ κι ἄλλο.

153. Οἱ γυναῖκες ἔμαθαν νὰ κλαῖνε γιὰ νὰ ἐξαπατοῦν.

155. Οἱ σκέψεις σου νὰ εἶναι πολλές, ἡ ἀπόφασή σου μία.

157. Ὁ θάνατος εἶναι ἡ καλύτερη ἐπιλογή, ὅσο ἡ ζωὴ εἶναι ἀκόμη εὐχάριστη.

163. Ἀπὸ τὴν πολλὴ σκέψη συχνὰ χάνεις τὴν εὐκαιρία.

168. Δύσκολα ταιριάζει ὁ πόνος μὲ τὴν ὑπομονή.

169. Κάθε φορὰ ποὺ μακαρίζω τὸν ἑαυτό μου, εἶμαι σίγουρος ὅτι οἱ θεοὶ βάζουν τὰ γέλια.

178. Στὸ μυαλὸ τοῦ δυστυχισμένου οἱ σκέψεις ἀφ’ ἑνὸς δὲν ἐπαρκοῦν καὶ ἀφ’ ἑτέρου περισσεύουν.

179. Κάπου-κάπου ὠφελεῖ ἀκόμη καὶ νὰ ξεχνᾶς τί ἀνθρωπος εἶσαι.

186. Ἀκόμη καὶ μία τρίχα ἔχει τὴ δική της σκιά.

195. Σφάλλει ὅποιος πιστεύει πὼς ὅ,τι ἅρπαξε μὲ τὴ βία τὸ ἔκανε κτῆμα του.

196. Τί ἄλλο πιὰ στήριγμα ν’ ἀπομείνει σ’ αὐτὸν ποὺ ἔχασε τὴν ὑπόληψή του;

197. Ὅταν ἡ τύχη σὲ καλοπιάνει, σκοπεύει νὰ σὲ παγιδέψει.

208. Ἂν πληγώνεται κάθε τόσο ἡ ὑπομονὴ τοῦ ἄλλου, στὸ τέλος γίνεται μανία.

221. Τὰ βήματα τῆς Τύχης εἶναι ἀόρατα.

234. Ἡ μεγαλύτερη συμφορὰ εἶναι αὐτὴ ποὺ συμβαίνει γιὰ πρώτη φορά.

235. Χειρότερος εἶναι ὁ ἐχθρὸς ποὺ κρύβεται στὴν ψυχή μας.

246. Θεέ μου, πόσο ἄθλιο εἶναι νὰ σὲ βλάψει κάποιος ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ κατηγορήσεις!

252. Ὁ ἄνθρωπος πεθαίνει κάθε φορὰ ποὺ χάνει τοὺς δικούς του.

255. Ὁ ἄνθρωπος ἀνακάλυψε τὴ μοίρα γιὰ νὰ μὴ λείψει ὁ πόνος ἀπὸ τὴ ζωή του.

257. Ἡ ζωὴ δανείζεται στὸν ἄνθρωπο, δὲν δωρίζεται.

261. Προκειμένου νὰ συγχωρήσεις τοὺς τίμιους, δικαιολογημένα συγχωρεῖς καὶ τοὺς ἀνέντιμους.

266. Ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸ μυαλό του ὅταν ἀνακαλύπτει πολλὰ πράγματα.

283. Στὴ δυστυχία ἀκόμη καὶ ἡ ἴδια ἡ ζωὴ εἶναι σκέτη προσβολή.

325. Τὰ παρακάλια δὲν ἔχουν θέση στὴν ψυχὴ τοῦ ἐχθροῦ.

326. Γιὰ τὸν ἐχθρὸ ποὺ πέθανε τὰ δάκρυα εἶναι ἀστείρευτα.

360. Κατ’ ἀνάγκην θὰ πεθάνεις, ἀλλὰ ὄχι ὅσο συχνὰ θὰ τό ‘θελες.

376. Ἡ γυναίκα ποὺ σκέφτεται μόνη της σκέφτεται διαβολικά.

384. Τὸ γυναικεῖο δάκρυ εἶναι τὸ καρύκευμα τῆς μοχθηρίας.

411. Ὅ,τι δὲν μπορεῖς ν’ ἀλλάξεις, νὰ τὸ ἀνέχεσαι ὅπως σοῦ τυχαίνει.

475. Ὁ θάνατος εἶναι ἐξαιρετικὰ ὠφέλιμος ὅταν δὲν προκαλεῖ κακό.

478. Ἀπὸ τὸ θάνατο καὶ τὸν ἔρωτα κανένας δὲν μπορεῖ νὰ γλιτώσει.

483. Δὲν ὑπάρχει ἀπόλαυση ποὺ νὰ μὴ βλάπτει ὅσους θέλγει.

556. Τί θλιβερὸ ποὺ εἶναι νὰ ἐπιθυμεῖς τὸν θάνατο καὶ νὰ μὴν μπορεῖς νὰ πεθάνεις!

596. Ὁ ἐπιδέξιος ὑπηρέτης εἶναι μισὸς ἀφέντης.