Βένετοι καὶ Πράσινοι: ἐνδυμασία καὶ τρομοκρατία

Τὸ στάδιο τῆς Ἀντιόχειας ("Τὸ Ὀλυμπιακόν"). Πηγή

 

...Οἱ στασιαστὲς εἶχαν ἀλλάξει τὴ μόδα τῶν μαλλιῶν τους μ’ ἕναν ἀσυνήθιστο τρόπο. Κουρεύονταν δηλαδὴ ἐντελῶς διαφορετικὰ ἀπὸ τοὺς ἄλλους Ρωμαίους. Δὲν πείραζαν καθόλου τὸ μουστάκι καὶ τὰ γένια τους ἀλλὰ ἤθελαν νὰ τὰ ἔχουν πάντα πολὺ μακριὰ ὅπως οἱ Πέρσες. Ὅσο γιὰ τὰ μαλλιά τους, ἔκοβαν τὰ μπροστινὰ κοντὰ ὣς τοὺς κροτάφους καὶ -ἐντελῶς παράλογα- ἄφηναν τὰ πίσω πολὺ μακριὰ νὰ κρέμονται, ὅπως οἱ Μασσαγέτες. Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς τὴ μόδα αὐτὴ τὴν ὀνόμασαν Οὐννική.

Ὅσο γιὰ τὴ μόδα τῶν ρούχων, θεωροῦσαν ὅτι ἔπρεπε νὰ εἶναι ὅλοι λαμπροστολισμένοι καὶ ντύνονταν πιὸ ἐπιδεικτικὰ ἀπ’ ὅσο ταίριαζε στὴ σειρὰ τοῦ καθενός. Κάτι τέτοια στολίδια εἶχαν βέβαια τὴ δυνατότητα νὰ τ’ ἀποκτοῦν μὲ ἄνομους τρόπους. Τὸ μέρος τοῦ χιτώνα ποὺ σκέπαζε τὰ χέρια τὸ εἶχαν πολὺ σφιχτὸ γύρω ἀπὸ τοὺς καρπούς, ἐνῶ ἀπὸ τὸ σημεῖο αὐτὸ ὣς τοὺς ὤμους τὸ ἄφηναν ν’ ἁπλώνεται σὲ ἀπερίγραπτο πλάτος. Κάθε φορὰ ποὺ ἀνέμιζαν τὰ χέρια τους καθώς, κατὰ τὴ συνήθειά τους, ἐπευφημοῦσαν ἢ ἐνεθάρρυναν τοὺς ἀθλητὲς στὰ θέατρα καὶ στὰ ἱπποδρόμια, τὸ μέρος αὐτὸ τοῦ χιτώνα τους σηκωνόταν πολὺ ψηλὰ κι ἔκανε αὐτοὺς τοὺς ἀνόητους νὰ πιστεύουν ὅτι τὸ σῶμα τους ἦταν τόσο ὡραῖο καὶ στιβαρό, ὥστε τοὺς ἔπρεπε νὰ ντύνονται μὲ τέτοια ροῦχα χωρὶς νὰ καταλαβαίνουν ὅτι μέσα ἀπὸ τὸ ἀραχνοΰφαντο ὕφασμα καὶ ἀπὸ τὰ ἀνοίγματα τοῦ φορέματος θὰ ἀναδεικνυόταν πολὺ περισσότερο ἡ ἀδυναμία τοῦ κορμιοῦ τους. Ἀλλὰ καὶ τὰ ἱμάτια καὶ τὰ παντελόνια καὶ οἱ περισσότεροι τύποι παπουτσιῶν τους ἦταν «οὐννικὰ» καὶ ὡς πρὸς τὴ μόδα καὶ κατ’ ὄνομα.

Ὅλοι σχεδὸν ὁπλοφοροῦσαν φανερά, στὴν ἀρχὴ μόνο τὴ νύχτα, ἐνῶ τὴν ἡμέρα εἶχαν κρεμασμένα πλάι στὸ μηρό τους δίκοπα μικρὰ σπαθιὰ κρυμμένα κάτω ἀπὸ τὸ ἱμάτιο καί, μόλις σκοτείνιαζε, σχημάτιζαν συμμορίες καὶ λήστευαν τοὺς πλουσιότερους, καὶ στὴν ἀγορὰ καὶ στὰ στενοσόκακα, ἁρπάζοντας ἀπὸ τὰ θύματά τους καὶ ροῦχα καὶ ζῶνες καὶ πόρπες χρυσὲς κι ὅ,τι ἄλλο εἶχαν ἀπάνω τους. Μερικοὺς μάλιστα ὄχι μόνο τοὺς λήστευαν, ἀλλὰ θεωροῦσαν καλὸ καὶ νὰ τοὺς σκοτώσουν γιὰ νὰ μὴν καταγγείλουν αὐτὰ ποὺ τοὺς εἶχαν συμβεῖ. Μὲ τὶς πράξεις αὐτὲς ὅλοι βέβαια ἦταν στὸ ἔπακρο ἀγανακτισμένοι, ἀκόμα καὶ οἱ Βένετοι ποὺ δὲν ἀνῆκαν στὴ μερίδα τῶν στασιαστῶν, ἐπειδὴ κι αὐτοὶ πάθαιναν τὰ ἴδια. Γι’ αὐτὸν τὸ λόγο οἱ περισσότεροι ἄρχισαν νὰ φορᾶνε μπρούντζινες ζῶνες καὶ πόρπες καὶ ροῦχα πολὺ κατώτερα ἀπ’ ὅ,τι ταίριαζε στὴ σειρά τους, γιὰ νὰ μὴ χάσουν βέβαια ἀπὸ κοκεταρία τὴ ζωή τους, κι ἔτρεχαν νὰ κρυφτοῦν στὰ σπίτια τους πρὶν ἀκόμα βασιλέψει ὁ ἥλιος. Ὅσο τὸ κακὸ τραβοῦσε σὲ μάκρος κι οἱ ἀρχὲς τῆς πόλης δὲν ἐπέβαλλαν στοὺς ἐγκληματίες καμιὰ ποινή, αὐτοὶ ἀποθρασύνονταν ὁλοένα καὶ περισσότερο. […]

Ἔτσι λοιπὸν ἐξελίσσονταν τὰ πράγματα μὲ τοὺς Βένετους. Ὅσο γιὰ τοὺς ἀντιπάλους τους (σημ.: Πράσινους), ἄλλοι ἀπ’ αὐτοὺς προσχώρησαν στὴ δική τους παράταξη ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία νὰ ἐγκληματοῦν μαζί τους ἐντελῶς ἀτιμώρητα […] Συνέρρεαν ὅμως στὴν ὀργάνωση κι ἄλλοι πολλοὶ νεαροὶ ποὺ ποτὲ πρὶν δὲν εἶχαν δείξει ἐνδιαφέρον γιὰ τέτοιου εἴδους πράγματα· τοὺς παρέσυρε ὅμως ἐκεῖ ἡ ἀσυδοσία τῆς δύναμης καὶ τῆς αὐθάδειας […]. Στὴν ἀρχὴ σκότωναν τοὺς στασιαστὲς τῆς ἀντίπαλης φατρίας, ἀλλὰ προχώρησαν κι ὣς τὸ σημεῖο νὰ σκοτώνουν κι αὐτοὺς ποὺ δὲν τοὺς εἶχαν φταίξει σὲ τίποτε. Ὑπῆρχαν καὶ πολλοὶ ποὺ τοὺς δωροδοκοῦσαν κι ὕστερα τοὺς ὑπεδείκνυαν τοὺς προσωπικοὺς ἐχθρούς τους κι ἐκεῖνοι τοὺς σκότωναν εὐθὺς ἀποδίδοντάς τους τὸ ὄνομα τῶν Πράσινων κι ἂς τοὺς ἦταν ἐντελῶς ἄγνωστοι. 

Καὶ μάλιστα αὐτὰ δὲν γίνονταν ἐν κρυπτῷ καὶ παραβύστῳ, ἀλλὰ σὲ κάθε ὥρα τῆς ἡμέρας, σὲ κάθε μέρος τῆς πόλης, μπροστὰ στὰ μάτια τῶν πιὸ διακεκριμένων προσώπων γίνονταν οἱ πράξεις αὐτές, ἂν τό ‘φερνε ἡ περίσταση. Καμιὰ ἀνάγκη δὲν εἶχαν νὰ συγκαλύπτουν τὰ ἐγκλήματα, μιᾶς ποὺ καμιὰ τιμωρία δὲν εἶχαν νὰ φοβηθοῦν. Τὸ θεωροῦσαν μάλιστα σὰν ἕνα εἶδος κατόρθωμα κι ἔκαναν ἐπίδειξη δύναμης καὶ ἀνδρισμοῦ καμαρώνοντας ποὺ σκότωναν μ’ ἕνα μόνο χτύπημα ὅποιον ἄνθρωπο βρισκόταν ἄοπλος στὸ δρόμο τους. […] Ἀκόμα κι οἱ ἀποφάσεις τῶν ἀξιωματούχων ἔμοιαζαν νὰ λαμβάνονται ὑπὸ τὸ κράτος τοῦ τρόμου […] Οἱ δικαστὲς ἐξάλλου, ὅταν ἦταν νὰ ἀποφασίσουν γιὰ κάποια διένεξη, δὲν ἔβγαζαν ἀπόφαση κατὰ τὴν κρίση τους γιὰ τὸ δίκιο καὶ τὸ νόμιμο, ἀλλὰ ἀνάλογα μὲ τὶς καλὲς ἢ τὶς κακὲς σχέσεις ποὺ εἶχε ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς ἀντιδίκους μὲ τοὺς στασιαστές. Ὁ δικαστὴς ποὺ τυχὸν θὰ παρέβλεπε τὶς δικές τους ἐντολὲς ἤξερε ὅτι τὸν περίμενε ἡ ποινὴ τοῦ θανάτου.

Πολλοὶ δανειστὲς ἐκβιάστηκαν σκληρὰ νὰ δώσουν πίσω τὰ γραμμάτια στοὺς πιστωτές τους χωρὶς νὰ πάρουν πίσω τίποτε ἀπὸ τὰ χρήματα ποὺ εἶχαν δανείσει…

 

Προκόπιος, Ἀπόκρυφη ἱστορία, 7. Ἀπόδοση Ἀλόη Σιδέρη.